In welke omstandigheden kozen jullie voor een abortus?
Dema: “Erachter komen dat ik zwanger was, was de ergste ervaring uit mijn leven. Mijn partner had mijn beslissing om anticonceptie te gebruiken niet gerespecteerd. Ik wist zeker dat ik het niet kon voldragen. Ik was al meer dan twee jaar werkloos. Ik ben al moeder en ik weet heel goed hoe moeilijk het moederschap is.”
Suzana: “Voor mij was het de tweede keer dat ik besloot om een abortus te plegen. Al had ik mezelf de vorige keer beloofd dat het de laatste zou zijn; ik raakte zwanger. Degene die verantwoordelijk was voor de zwangerschap blokkeerde me op alle sociale netwerken en ik heb nooit meer iets van hem gehoord.”
Was dat een gemakkelijke keuze?
Suzana: “Ik was enorm angstig. Ik voelde me verlaten en eenzaam. Ik kreeg last van rillingen, koorts en woede-aanvallen. In Honduras is het een beslissing die je in de gevangenis kan doen belanden. Alleen als je in die situatie belandt weet je welke moed ervoor nodig is.”
Dema: “Toen ik de beslissing nam had ik twee angsten: ik zou juridische problemen krijgen met de autoriteiten in mijn land, er zou iets met me gebeuren en ik zou mijn zoon achterlaten.”
Konden jullie rekenen op steun?
Dema: “Ik kreeg steun van een vriend die geneeskunde studeerde en een ex-partner liet me toe dat ik bij hem verbleef.”
Suzana: “Ik wendde me tot een groep vrouwen die opkomen voor het recht om te beslissen. Zij begeleidden me naar een website waar ik duidelijk kon lezen hoe het proces zou verlopen. Toen ik me informeerde, verdwenen de laatste twijfels. Op de dag zelf werd ik vergezeld door twee vrienden die me steunden en solidair waren met mijn beslissing.”
Hoe hebben jullie de abortus beleefd?
Dema: “Het was moeilijk voor mij om de abortuspillen te bekomen, omdat ze duur en illegaal zijn. Eens ik ze had, stond mijn besluit vast en volgde ik de instructies die ik had gekregen. Maar ik had nooit gedacht dat het zo moeilijk en pijnlijk zou zijn. Op een gegeven moment dacht ik dat ik ging sterven. Ik was emotioneel uitgeput, verloor mijn krachten en de pijn nam toe met elke dosis pillen. Ik huilde en dacht aan mijn zoon. Ik voelde me schuldig om wat ik deed en zo alleen en onzeker. Het is een ervaring die ik geen enkele vrouw toewens.”
Suzana: “Toen dag 0 aanbrak was ik heel, heel bang. Na het innemen van de pil begon ik na een kwartier over te geven en te bloeden. Ik was dolblij. Ik had een abortus! Een dag ging voorbij en de twijfel kwelde me weer.”
Hebben jullie kunnen herstellen van die ervaring?
Suzana: “Als ik er nu op terugkijk, voel ik dat ondanks de angst het de beste beslissing was. Ik nam deze beslissing voor mezelf, voor mijn lichaam, voor vele vrouwen, voor mijn rust, voor mijn dromen en mijn recht om gelukkig te zijn. We worden moe. We schrijven, schreeuwen en huilen en toch wordt er niet geluisterd. Het is eng om in Honduras te leven als vrouw. Wij zullen niet opgeven en blijven schreeuwen voor het recht op abortus onder veilige omstandigheden en zonder dat iemand ons van onze beslissing afhelpt.”
Dema: “Het herstel was niet zo gemakkelijk voor mij omdat ik terug naar huis moest naar mijn familie en moest doen alsof er niets gebeurd was. Ik kreeg niet de rust die nodig was. Lichamelijk slaagde ik er wel in om te herstellen, maar ik bleef die dag in mijn hoofd herbeleven. Tot ik een proces van emotionele begeleiding begon met een feministische organisatie die mij redde en genas.
Vrouwen moeten de begeleiding, steun, de middelen krijgen om een zwangerschap die ze niet wensen vrij, veilig en met waardigheid te beëindigen. Niemand verdient het om getekend te worden door zo’n zware ervaring.”
Abortus in Honduras
In Honduras geldt, net als in Nicaragua en El Salvador, een totaal verbod op abortus. De katholieke en evangelische kerken hebben van Midden-Amerika hun strijdtoneel gemaakt en allianties gesloten met conservatieve politieke partijen. Praten over seksualiteit en voortplanting is op school verboden, de morning-afterpil is verboden en zelfs het uitdelen van informatiefolders is niet toegestaan. Hoewel Honduras het op een na hoogste aantal tienerzwangerschappen in Latijns-Amerika heeft, worden jonge vrouwen nog steeds hun reproductieve rechten ontzegd.
Vrouwen en meisjes die een ongewenste zwangerschap willen beëindigen, hebben weinig andere opties dan naar het buitenland te reizen (als zij de middelen hebben om dat ook daadwerkelijk te doen) of hun toevlucht te nemen tot een clandestiene abortus. Wanneer zo’n illegale abortus complicaties oplevert, zijn vrouwen bang om medische hulp te zoeken uit angst dat ze zullen worden gearresteerd. Dat leidt tot een slechte gezondheid en moedersterfte die — indien er toegang zou zijn tot gezinsplanning, seksuele voorlichting en legale en veilige abortus — geheel voorkomen zouden kunnen worden.
In Honduras werken we samen met Visitacion Padilla, een vrouwenrechtenorganisatie die strijdt voor het recht op zelfbeschikking, voor het recht van vrouwen in Honduras om te beslissen over hun lichaam en seksualiteit. De organisatie blijft aandringen op de decriminalisering van abortus in drie gevallen: levensbedreiging, verkrachting en foetale misvormingen. Ze streeft nu naar een doorbraak in de legalisering van de noodpil en de invoering van seksuele voorlichting op scholen.
De organisatie werkt aan bewustmakingscampagnes en zet in op voorlichting. Ze wil in de eerste plaats de bestaande mythes en taboes rond abortus doorbreken. Ze tracht op die manier abortus uit het ideologisch en religieuze strijdtoneel te bevrijden. Abortus is een gezondheidskwestie, een boodschap die ze met de Hondurese feministische beweging benadrukt.