Diana was drie jaar geleden uit Venezuela naar Peru gemigreerd, zoals veel van haar landgenoten, op de vlucht voor de economische crisis. In 2020 werd Peru enorm getroffen door de coronacrisis. De werking van ziekenhuizen stortte in, patiënten kregen geen bezoek meer. Mensen mochten zich niet vrij bewegen. Televisieprogramma’s verhoogden de massahysterie.
Stekende pijn
Op 3 juli voelde Diana zich ziek nadat ze was thuisgekomen van haar werk in de bakkerij Los Incas in Chorillos, de wijk waar ze ook woonde. Ze kreeg een stekende pijn in haar buik en bloedde. Al wezen haar platte buik en uiterlijk niet op een zwangerschap en was ze zich er niet bewust van, toch kreeg ze een miskraam.
Haar vriend Eudemar bracht haar naar het gezondheidscentrum in San Genaro, maar daar wilden ze haar niet behandelen. Diana keerde doodsbang naar huis terug. Bij een tweede poging in het Maria Auxiliadora-ziekenhuis kreeg ze opnieuw ‘nee’ te horen. Ze moest eerst de medicijnen kopen om de abortus uit te voeren. Het duurde enkele uren, maar dankzij solidariteit van vrienden en familie bracht ze het geld bijeen. De volgende ochtend, nadat Diana in het ziekenhuis was opgenomen, haalde de familie opgelucht adem.
Het laatste contact tussen Diana, haar moeder Gloribel en haar vriend Eudemar was toen ze haar een pakje maandverband en medicijnen kwamen brengen. Ze namen afscheid en spraken de volgende dag af, wanneer Diana zou ontslagen worden uit het ziekenhuis.
Slopende zoektocht naar antwoorden
De volgende dag was Diana verdwenen. Het ziekenhuis gaf hun slechts een vaag verhaal over haar dood. Ze zou corona gehad hebben en uit angst zelfmoord gepleegd hebben door uit het raam te springen. Gloribel en Eudemar werden weggestuurd om haar te zoeken in het lijkenhuis. Het ziekenhuis wilde zelfs niet de geschiedenis van de medicijnen geven.
Na een slopende en tergende zoektocht naar antwoorden heeft de familie veel reden om te geloven dat Diana medicijnen kreeg die heel slecht vielen, dat ze niet de nodige psychologische begeleiding kreeg die nodig is na het verlies van een kind. Bovendien werd ze geïntimideerd en bedreigd door het personeel. Ze zouden de politie bellen. Diana geloofde dat ze gevangen zou worden genomen in een ander land, was doodsbang en wilde ontsnappen.
Postabortuszorg vereist dat rekening wordt gehouden met de fysieke en emotionele gezondheidsbehoeften van patiënten. De gezondheidswerkers die het leven en de gezondheid van de vrouw hadden moeten beschermen, namen hun verantwoordelijkheid niet. Dat leidde tot de tragische dood van Diana.
Abortus in Peru
In Peru is de toegang tot abortus ernstig beperkt. Abortus is in alle gevallen illegaal, behalve wanneer het leven van een vrouw in gevaar is. En zelfs dan zijn de rechten van de vrouw niet gewaarborgd, omdat het recht op abortus nauwelijks wordt aanvaard door de maatschappij.
In Peru heeft een brede, internationaal georganiseerde antigenderbeweging, die een conservatieve agenda promoot heel wat te zeggen. Het gaat om een goed georganiseerde coalitie van katholieke en evangelische kerken die niet alleen in Peru, maar in de hele Andes-regio en in Centraal-Amerika hun strijd opvoeren tegen alles wat te maken heeft met seksuele en reproductieve rechten. Ze voeren strijd tegen de zogenaamde genderideologie, doelend op de feministische strijd voor vrouwenrechten.
Susana Chavez, directeur van Promsex, vertelt: “De conservatieve beweging is niet alleen een religieuze beweging. Het is een brede samenwerking tegen links, tegen vrouwen- en LGBTI+-rechten. In het onderwijs staan bijvoorbeeld ook de lessen geschiedenis en burgerzin onder druk. Het wordt steeds belangrijker om onze rechten en ideeën te verdedigen.”
Ondanks de beperkingen en sociale belemmeringen bij de toegang tot een veilige abortus kiezen veel vrouwen toch voor een — illegale — abortus, met naar schatting 370 000 gevallen per jaar. Daardoor is abortus de op één na belangrijkste oorzaak van ziekenhuisopname van vrouwen in het land. Het houdt dus een ontzettend hoog gezondheidsrisico in.
In Peru werken we samen met de feministische ngo Promsex, die via beleidsbeïnvloeding en sensibiliserende campagnes over gender- en seksuele identiteit, toegang tot abortus, of ongewenste zwangerschappen al jaren stevig weerwerk biedt. Het is een belangrijke progressieve organisatie die streeft naar meer gendergelijkheid in Peru.