María del Carmen Rodríguez Reyes, beter bekend als Maru, is actief bij de Cubaanse koepelvakbond CTC. Daar staat ze in voor internationale projecten en donaties, internationale solidariteitsprojecten zeg maar. Daarnaast is ze ook psycholoog en geeft ze les in psychologie aan de Universiteit van Havana. Ze vertelt hoe de blokkade haar hele leven beïnvloedt.
“Het is soms heel moeilijk om te werken. Mijn kantoor is heel erg oud, met veel technische problemen. Je moet het voortdurend laten repareren. Er is een gebrek aan benodigdheden voor het werk, papier, toners, enzovoort. Dankzij internationale samenwerking heb ik dit probleem minder. Maar dit geldt algemeen voor alle kantoren van de vakbond CTC. Er zijn ook problemen met het transport, met de gebouwen, hoewel CTC een inspanning levert om alle lokalen te onderhouden.
Op familiaal vlak is het ook een probleem. Iedereen moet op zoek gaan naar basisproducten die schaars worden, zoals schoonmaakproducten en voedsel. Voor vrouwen maakt de dubbele dagtaak het nog moeilijker. Je hebt niet alleen je werk maar bent daarna ook nog eens bezig met inkopen te doen voor het gezin, om te koken, te wassen en ook deze producten worden schaarser.
De blokkade laat zich op alle vlakken en overal voelen. Momenteel met de verschrikkelijke pandemie die de hele wereld treft, is de blokkade voor mij veel meer een genocide. We zijn geïsoleerd, de regering roept ons op om thuis te blijven, om van thuis uit te werken. Met veel opoffering ook, want niet iedereen heeft internet ter beschikking. Voor de gemiddelde Cubaan is internet redelijk duur, maar hij slaagt er toch in omdat hij toegewijd is aan zijn werk. Maar die wachtrijen om basisproducten, voedsel, en vooral proteïnen te kopen botsen met die noodzaak om ons te isoleren, om het virus niet te verspreiden.”
Stuur een solidariteitsboodschap naar Maru
Klik hieronder en stuur een boodschap naar Maru via stopdeblokkade.be
“Het ministerie van Volksgezondheid en de regering hebben alle maatregelen getroffen. Er is veel aandacht om zorg te dragen voor de gezondheid van alle Cubanen. Een aantal maatregelen lijken me logisch, zoals de quarantaine van mensen die aankomen, van mensen die in contact zijn geweest met besmette personen. Er zijn natuurlijk ook bijkomende maatregelen genomen om essentiële goederen te garanderen aan gesubsidieerde, gereguleerde en gecontroleerde prijzen. Maar niet alle goederen kunnen aan iedereen worden gegeven, dat is onmogelijk. Midden deze wereldwijde strijd om levens te redden zijn er mensen, zoals de regering van de VS, die niet begrijpen dat dit een moment is van solidariteit, een moment om elkaar de hand te reiken. Zij krijgen wel hulp uit China en Rusland. Wij niet, ons mogen ze niet helpen, dat verhindert de VS. Kijk, zij blokkeren de brandstoftoevoer, sinds september onafgebroken. Ze willen ons dood. En dat is voor mij geen blokkade, maar een genocide en dat druist in tegen alle menselijke waarden.”