blokkade cuba

‘Elke dag zijn er wel producten die we niet kunnen kopen’

Arbeidsrechtenactivist Jorge Luis Fajardo getuigt over de impact van de blokkade op zijn leven

Hoe voelt het om een leven op te bouwen, in een land dat continu geviseerd wordt door de Verenigde Staten? We vroegen het aan Cubaans vakbondsactivist Jorge Luis Fajardo.

LocatieBelgië
CategorieNieuws
Cuba_Blokkade_Propaganda_Vinales
Bericht

Stuur een solidariteitsboodschap naar Cuba

De blokkade van Cuba neemt dramatische proporties aan, zeker nu corona toeslaat. Toon je solidaritiet met de campagne 'zuurstof voor Cuba'.

Lees verder

Jorge is een Cubaanse activist die woont in hoofdstad Havana. Samen met arbeidersorganisatie SNTIAP, waar FOS in Cuba mee samenwerkt met de solidaire steun van de Belgische voedingsvakbond HORVAL, neemt hij het op voor de rechten van arbeiders in de Cubaanse voedings- en visverwerkingssector. Hij pleit ook binnen de landsgrenzen voor het behoud van de verworven rechten van Cubanen, die na de revolutie versterkt zijn.

Maar Jorge is meer dan dat. Meer dan Cubaan, activist en vakbondslid. Hij is een mens en net gewone mensen worden in hun dagdagelijkse leven getroffen door de blokkade van de Verenigde Staten tegen Cuba. Dit is zijn verhaal.

Bron:

Tieners

“We worden persoonlijk getroffen door de blokkade, door de schaarste die we dagelijks meemaken, de economische beperkingen, beperkingen op het vlak van je persoonlijke ontwikkeling, beperkingen die vooral zichtbaar worden voor mensen met tieners. Ook al garandeert de staat een aantal voorwaarden zodat ze zich intellectueel kunnen ontwikkelen, toch ontbreken er basiszaken die ze nodig hebben voor hun ontwikkeling.

Mijn twee dochters studeren bijvoorbeeld geneeskunde. Een van hen rondt binnenkort haar studies af, maar er is weinig toegang tot internet. Dat bemoeilijkt haar ontwikkeling.”

Cuba_Suikerlanderijen_Natuur
Onbewerkte landerijen in Cuba, bedoelt voor de teelt van suikerriet.beeld:

Huishouden

“Elke dag is de aankoop van bepaalde huishoudelijke producten beperkt of zijn producten die je nodig hebt niet beschikbaar. Ik heb bijvoorbeeld 8 jaar in Havana gewerkt, op 200 km van waar ik woonde. Daardoor kon ik alleen maar één weekend, soms twee weekends per maand bij mijn gezin zijn.

Pas na 8 jaar konden we naar Havana verhuizen met het hele gezin en kon ik zo tot op vandaag mijn job blijven uitoefenen. Een woning en de verbruikskosten zijn duurder geworden, zelfs al is het huis niet van de staat. In Cuba zijn er geen gezinnen die op de armoedegrens leven. Maar er zijn wel voedings- en schoonmaakproducten en andere zaken die we niet hebben en we worden daar elke dag in ons persoonlijk leven mee geconfronteerd.”

Werk

“Ik denk dat de blokkade zich het hardst laat voelen in ons werk. Als vakbondsleiders leveren we een groot werk voor de achterban, in de 16 provincies. Het vervoer ernaartoe is vaak echter beperkt want brandstof is zeldzaam en duur.

Soms hebben we zelfs maar 20 of 30% van het totaal dat we nodig hebben voor het werk. Hetzelfde geldt voor het vormingsmateriaal van de vakbondsleiders. We hebben wat we nodig hebben om de vorming te garanderen, maar niet genoeg om een degelijke voorbereiding en een doeltreffendheid te waarborgen.”

Bron: