Getuigenis: ‘Ik ben nu sterker’

Felicity is 47 jaar en heeft vijf kinderen, drie van haar huidige partner en 2 uit een vorige relatie. Ze woont met haar gezin op een wijnboerderij in de Westkaap in Zuid-Afrika. Haar man werkt op de boerderij.

We ontmoeten haar op een activiteit over familiaal geweld, georganiseerd door Women on Farms, een partner van FOS. Als we met Felicity praten over haar relatie en alles wat ze heeft meegemaakt, komt haar verhaal er chaotisch en in stukjes en beetjes uit. Ze probeert positief te zijn. Ze geeft tijdens het gesprek verschillende versies van dezelfde feiten, om uiteindelijk in tranen toch te vertellen wat er echt gebeurd is. Hieronder leest u stukken uit haar getuigenis. Een pakkend verhaal van een sterke, maar tegelijk zwaar getroffen vrouw…

Hoe heb je je man leren kennen?

“Mijn man en ik kennen elkaar al meer dan 30 jaar. We waren nog heel jong. Hij wilde me toen niet, hij wilde iemand anders. Ik ging dus verder met mijn leven en kreeg twee  kinderen met een andere man. Jaren later – ik was terug alleen – wilde hij toch bij mij zijn. Ik viel voor hem en we begonnen opnieuw. Maar het liep al snel mis.”

Op welke manier?

“Zie je de littekens op mijn gezicht? (wijst naar littekens naast haar oog en op de slaap). Hij heeft me geslagen met een wijnfles. Ik was toen net zwanger van onze eerste zoon. Mijn man was vaak dronken, ook toen dit gebeurde. Hij had eerst zijn zus gestoken met een mes. Ik liep het huis uit, hij kwam achter me aan, greep een kapotte fles beet, en sloeg me ermee.  Ik was bijna dood… Gelukkig kwam er toevallig net een vrouw voorbij die verpleegster was. Ze hielp me en controleerde mijn polsslag, die heel zwak was. Ze belde de politie en de ambulance, en ze brachten me meteen naar het ziekenhuis. Ik lag 3 dagen in coma.”

“Terwijl ik weggevoerd werd in de ambulance, loog mijn man tegen de politie. Hij zei dat zijn zus en ik ruzie hadden gehad, dat ík haar met een mes gestoken had. Zij durfde hem niet tegenspreken en de politie geloofde hem. Mijn kant van het verhaal werd niet gehoord.

Ik heb nadien klacht neergelegd. Maar vandaag, 21 jaar later, is er nog steeds niets gebeurd met de zaak.  Er werd geen grondig onderzoek gedaan, geen enkele rechter heeft mijn verhaal ooit gehoord.

Terwijl ik nog in het ziekenhuis lag, vloog hij toch in de gevangenis, maar voor iets anders. Hij had gevochten met een man en die bijna gedood. Enkele maanden later werd onze eerste zoon geboren. Hij was 8 maanden oud toen mijn man werd vrij gelaten.”

Heb je je man nog terug gezien?

“Ja. Hij kwam naar me toe om zijn kind te zien. We maakten het weer goed en kwamen terug samen. Gedurende een paar jaar ging het vrij oké, met ups en downs. We kregen nog 2 kinderen, een jongen en een meisje.

Maar dan, toen de oudste 4 jaar was, zei mijn man opeens dat hij me niet meer wilde. Hij heeft me de hele nacht door geslagen. Hij sloeg me zo hard, dat ik voelde dat ik niet meer kon. Ik dacht dat ik zou doodgaan. De volgende ochtend voelde ik me verschrikkelijk, en ben ik weggelopen. Ik was zo getraumatiseerd. Ik liet de kinderen achter, ik moest gewoon zo snel mogelijk weg en ben beginnen te lopen. Ik kon hen niet meenemen.”

Waar ben jij bang van? Kom meer te weten over partnergeweld. Info, tips en verhalen vind je op horenzienenpraten.be

“Ik ben eerst naar familie gegaan en heb meteen daarna werk gezocht, want ik moest ook een dak boven mijn hoofd hebben. Na een tijdje begon de politie mij te zoeken. Mijn man had me aangegeven omdat ik was weggelopen en de kinderen had achtergelaten.

Ik schreef een lange brief waarin ik uitlegde waarom ik was weggelopen, dat ik geen andere uitweg zag omdat mijn man gewelddadig was en me misbruikte. Dat hij niet langer naar me moest zoeken, dat ik in orde was, werkte en onderdak had. Ik schreef ook dat hij me nog kon bereiken via voicemail op mijn oude nummer, voor in het geval er iets met de kinderen was. Daar heeft de politie het bij gelaten en ook mijn man liet me verder met rust.

Maar ik miste mijn kinderen zó erg, dat ik 8 maanden later besliste om toch terug naar huis te gaan. Ik heb me geen zorgen gemaakt dat hij me zou vermoorden of dat hij me pijn zou doen, ik dacht als moeder alleen maar aan mijn kinderen.

Toen ik thuiskwam ben ik mijn kinderen meteen in de armen gevlogen. Ik maakte me geen zorgen over mezelf, ik dacht alleen maar ‘ze hebben hun ma nodig’.”

En hoe was de relatie met je man?

“Hij heeft toen beslist dat hij me terug wilde, en we maakten het weer goed. We zijn nu nog bij mekaar. De kinderen zijn intussen groot. Nu is het oké thuis. Mijn man drinkt en rookt bijna niet meer. Drank had een slechte invloed. Hij is soms nog een beetje gewelddadig, maar ik kan mijn kinderen niet weer achterlaten, dat doet me teveel pijn. Soms heb ik zin om weg te gaan, maar ik hou van mijn kinderen en wil er zijn voor hen. Dus ik blijf. Ik heb beslist om met mijn man en al zijn mood swings om te leren gaan. Soms is hij nog agressief, maar ik hou vol.”

Toont je man spijt?

“Nee, hij heeft zich nooit tegenover mij verontschuldigd voor alles wat er gebeurd is. Als hij fout is geweest, wil hij dat niet toegeven. Soms geef ik hem gelijk, want hij wil toch niet toegeven. Maar ik weet wel dat ik gelijk heb.”

En wat vinden de kinderen ervan, hoe ervaren zij de situatie?

“Nu zijn de kinderen al groter en ze komen ook voor me op. Soms wil hij zich laten gelden, maar dan zeggen mijn kinderen ‘laat mijn moeder er buiten, laat ze gerust’ of ‘ga buiten een beetje uitwaaien.’ Soms lachen de kinderen met hem, en dan lach ik mee. Het is niet altijd stress.

Hij houdt van zijn kinderen. Ze mogen alles, en als ze iets fout doen, dan geeft hij mij de schuld. Zijn kinderen zijn heilig.”

“Voor mij ook hoor. We zijn erg close, ik en mijn kinderen. Zij zijn mijn vrienden, we praten veel. Ik zeg hen altijd: houd nooit iets voor jezelf, praat met mij, ik kan altijd helpen als er iets is. Ik wil niet dat er iets met hen gebeurt. Zoals met mijn oudste dochter, uit mijn 1^ste relatie….

Ze werd het slachtoffer van een verkrachting. Ze was 14 jaar toen het gebeurde. Ik weet niet wie het gedaan heeft. Ik ben boos dat ze zo lang gewacht heeft om het mij te vertellen. Ze dacht dat ik haar niet zou geloven, maar ik geloof haar wel. Maar het is te laat om het te bewijzen. En ze wil zelf niet getuigen bij de politie of voor de rechtbank. Ze zegt ‘laat het, het zal enkel voor problemen zorgen.'”

“Ik wilde het eerst niet vertellen aan jullie… (in tranen) Ik zei dat ik niet wist wie de dader was, maar ik weet het wel. Mijn dochter heeft me gezegd dat mijn man haar verkracht heeft…  Ze was zwanger van hem, en liet stiekem een abortus uitvoeren, want ze wilde het me niet vertellen. Pas nu, 10 jaar later, heeft ze eindelijk haar mond opengedaan.

Toen het gebeurde was mijn dochter alleen thuis met hem. Ik was naar de stad voor inkopen. Ik liet haar bij haar stiefvader, want ik vertrouwde hem. Hij heeft haar mee opgevoed sinds ze 1 jaar was. Ik had nooit, nooit gedacht dat hij zoiets zou doen.

Het was een mokerslag voor mij, toen ze me het drie maanden geleden vertelde. Ik wilde thuis weggaan. Maar ik heb nergens om naar toe te gaan met de kinderen. En ik kan ze niet weer achterlaten. Ik probeer er nog altijd mee om te gaan, ik heb het er heel moeilijk mee. Women on Farms helpt me wel. Ze luisteren naar mij, bieden steun en zoeken mee naar oplossingen. Maar zo lang de kinderen mij nodig hebben, kan ik niet weg. Maar erover praten helpt.

Ik ben oké nu. Het gaat. Wat ik jullie net verteld heb over mijn dochter, dat is wat me het meest pijn doet. Maar ik hoop, ik geloof, dat ik het zal overwinnen, ooit op een dag. Ik hoop ook op gerechtigheid. Maar het zal tijd vragen.”