Vandaag breng ik samen met Felix De Witte, plaatselijk verantwoordelijke van FOS, een bezoek aan het hoofdkantoor van de vakbond FENTTRAHOP (Vakbond voor Huishoudwerk(st)ers). We hebben er een afspraak met de vakbondsleidsters.
Om 11 uur stopt de taxi-chauffeur, na een chaotische rit door het centrum van de stad, aan een sober pand. Op het gebons van Felix opent een vrouw de schrale deur die meer weg heeft van een doorgeefluik dan van een deur waar een volwassen persoon zonder problemen door kan.
We stappen door het bureel (met inbegrip van de vaat, de potten en pannetjes in het keukentje) naar het vergaderzaaltje. Druppelsgewijs nemen 4 dames plaats aan het lage tafeltje.
“Buenos días !” De ontmoeting verloopt na een korte individuele voorstelling in een bijzonder gemoedelijke sfeer. Felix neemt hierbij de rol van tolk voor zijn rekening.
Leddy Mozombite Linares (Algemeen Secretaris FENTTRAHOP):
“Wij ijveren voor betere arbeidsvoorwaarden voor de huishoudwerk(st)ers in Peru. Er loopt teveel mank en er is duidelijk nog veel werk aan de winkel. Vaak moeten wij onze leden uitleg geven en wijzen op hun rechten. Ook organiseren wij regelmatig sensibiliseringsacties.
Verdediging en bescherming van de arbeidsrechten van de leden is primordiaal. Wij werken hiervoor samen met externe advocaten in Lima. Driemaal per week komt een advocaat gedurende 2 uur langs om problemen tussen de werkgever en de werknemer op te lossen.
Dankzij de financiële steun van FOS de voorbij 3 jaar brachten wij sommige conflicten voor de rechtbank. De advocaten brachten hierbij advies uit of de huishoudwerk(st)er bepaalde rechten kon laten gelden. Soms werd de zaak tussen de werkgever en de werknemer via een verzoeningsprocedure geregeld. Vaak berust het systeem nog te veel op de wet van de sterkste! Wij willen collectieve arbeidsovereenkomsten, patroons die officieel geregistreerd zijn, geschreven contracten en geen mondelinge afspraken.
Na vele jaren werk vallen sommige huishoudwerk(st)ers bij het overlijden van hun huisbaas zonder enige bron van inkomen, laat staan een vergoeding voor hun werk. Mijn zus is 36 jaar, heeft een man en een kind. Zij werkt als huishoudster in Iquitos, op basis van kost en inwoon. Ze kan maar één dag in de week naar haar gezin en ontvangt 110 soles per maand (ca. 30 euro).
Daarom steunen wij met onze in 2012 opgerichte Nationale Federatie, aangesloten bij de vakbondskoepel CGTP, Conventie 189 van de Internationale Arbeidsorganisatie, die de rechten van de huishoudwerk(st)ers erkent. Maar de Peruaanse regering wil deze conventie niet bekrachtigen, ondanks alle druk die we uitoefenen.
Ondertussen kent de federatie op 5 plaatsen lokale vakbonden: Lima, Callao, Arequipa, Piura en Ica. Naar de toekomst toe wordt werk gemaakt van de oprichting van bijkomende afdelingen in Chiclayo en Cajamarca.”
Om 13u komen er broodjes met kaas, koffie en thee en een stuk gebak op tafel.
Wij keuvelen nog even verder, nemen enkele foto’s en delen relatiegeschenken uit.
Ik neem samen met Felix afscheid van 4 gemotiveerde dames en wens hen veel sterkte met hun lovenswaardig engagement ten voordele van de huishoudwerk(st)ers in Peru.
“Gracias por la buena recepción y la información interesante. Hasta luego !”