Hallucinante taferelen
Muziek, dans en acrobatie, afgewisseld met hallucinante oorlogstaferelen, vullen de straten van Colombia. Deze vredevolle manifestanten worden echter vanuit helikopters en legertanks beschoten. De teller staat, volgens ngo Temblores en Indepaz, intussen op 52 dodelijke slachtoffers, 15 slachtoffers van seksueel geweld, 489 slachtoffers van fysiek geweld door politie (waarvan 33 slachtoffers die een oog verloren hebben en 48 een kogelwonde hebben) en 1365 willekeurige aanhoudingen. Hallucinante cijfers.
De private pro-regeringskanalen reppen met geen woord over de afschuwelijke en bloedige aanval van politie en leger op de manifestanten. Ofwel noemen die de manifestanten vandalen en terroristen. En het internet wordt afgesneden in een poging te vermijden dat beelden van onaanvaardbare mensenrechtenschendingen de wereld zouden rondgaan. Maar dit is nu eenmaal onvermijdelijk. Zo kan de hele wereld getuige zijn van hoe nationale politieagenten, die undercover zijn, infiltreren in de massa. Ze schieten tijdens de betogingen met hun vuurwapens om chaos te zaaien. Gelukkig zijn er ook agenten die hun uniform uitgetrokken hebben omdat ook zij het regime de rug toekeren.
Cali, hoofdstad van salsa en van verzet
Minstens 35 van de dodelijke slachtoffers vielen in Cali, gekend als hoofdstad van salsa maar nu ook als symbool van verzet. De smeltkroes van verschillende bevolkingsgroepen is politiek en economisch gezien een strategisch punt in Colombia. Het is onder meer het epicentrum van de suikerrietteelt. De Verenigde Naties (VN) ging er poolshoogte nemen en bevestigde de brutaliteit van het geweld. Lokale autoriteiten zwelgen in medeplichtigheid door hun stilzwijgen. De humanitaire noodsituatie is er uitgeroepen.
De jongeren zijn de hoop voor de toekomst
Hoewel vakbonden, gezondheidsorganisaties, feministen, LGBTI+, inheemse en boerenorganisaties hun ontevredenheid uiten, zijn de jongeren de katalysator van het sociaal protest. Zij geven alles omdat ze niets meer te verliezen hebben. Colombia is het OESO-land met het hoogste percentage NEET-jongeren. NEET-jongeren zijn jongeren tussen 15 en 24 jaar die geen opleiding volgen, niet naar school gaan of werkloos zijn. In Colombia, maken zij 24,9% van de bevolking uit. Hun situatie is uitzichtloos. Daarom nemen ze risico’s voor verandering.
Zullen de wapens zwijgen?
Wil president Duque de toekomst van zijn land redden? Dan moet hij de wapens laten zwijgen en de jongeren en de leiders van de volksopstand laten spreken. Hij nodigde echter in de eerste plaats een aantal politieke partijen uit om rond de tafel te gaan zitten. Dat stuitte de manifestanten tegen de borst. Dit sociaal protest mag in geen geval gepolitiseerd worden.
Vervolgens nodigde hij het Nationaal Stakingscomité uit voor een bijeenkomst op 10 mei. Die uitnodiging werd aanvaard om respect en garanties te eisen voor het recht op sociaal protest, met een demilitarisering van het land en een belofte om buitensporig gebruik van geweld door politie en leger, tegen vreedzame manifestanten, stop te zetten. Pas daarna kan er gepraat worden over het opheffen van de protestacties en over een Colombia zonder dood en terreur, waar je meer kan doen dan enkel overleven. Helaas was de president niet bereid het geweld een halt toe te roepen. Het protest gaat dus onverwoestbaar door.
De wereld omarmt Colombia
Staatsgeweld en mensenrechtenschendingen zijn niet nieuw in Colombia. Vakbondsleiders, sociale en milieuactivisten liggen permanent onder vuur. Jammer genoeg kijkt niemand daar nog echt van op. Maar deze keer reageerde de wereld vol verontwaardiging. Het Inter-Amerikaans Hof voor de Mensenrechten, de VN, de VS en de EU veroordelen het geweld. Ze eisen de naleving van het recht op vreedzame sociale protesten. Zo ook de Belgische ambassade in Colombia en onze minister van Ontwikkelingssamenwerking. FOS, ISVI, Solsoc, het ABVV, het Vlaams ABVV, de Algemene Centrale en HORVAL stuurden een brief naar Belgische ministers Kitir & Wilmès, Colombiaanse overheden en de Colombiaanse ambassade in België om het einde van de brutale repressie te eisen. Verschillende ngo’s, vakbonden, netwerken en platformen die middenveldorganisaties met elkaar in contact brengen, zetten alle zeilen bij om de druk op te voeren. In meer dan 80 steden ter wereld, ook in België, vonden er al manifestaties plaats om de strijd van het Colombiaans volk te steunen.
FOS werkt samen met ngo’s ISVI en Solsoc en vakbonden het ABVV, Vlaams ABVV, Algemene Centrale ABVV en ABVV Horval om de druk op het Colombiaanse regime via het Belgische parlement en de Belgische regering op te voeren.
Samen met de organisaties waarmee we in Colombia samenwerken eisen we van Belgische politici
• Een veroordeling van het buitensporig gebruik van geweld
• Initiatieven om de Colombiaanse regering aan te sporen om mensen- en vakbondsrechten te respecteren en het recht op demonstratievrijheid samen met de vredesakkoorden te eerbiedigen
• Een interpellatie van de Colombiaanse ambassade in België
• Steun voor de oproep van middenveldorganisaties voor een internationaal onderzoek
Zal dit voldoende zijn?
De vraag is of dit voldoende zal zijn. Zeker als er geen maatregelen genomen worden die politieke of economische gevolgen hebben. We mogen niet vergeten dat de Colombiaanse machthebbers de gewoonte hebben om hun internationaal imago op te blinken met een mooi discours. Maar in eigen huis denken ze te kunnen doen waar ze zin in hebben, aangezien ze toch controle over alle controle-instanties hebben. We mogen ook niet vergeten dat de presidentsverkiezingen plaatsvinden in 2022. De machthebbers zullen ook alles uit de kast halen om hun hachje te redden. Daarom moeten wij ook doorzetten met onze steun aan deze legitieme roep om vrede.
