Een organiser is iemand die werknemers werft om zich aan te sluiten bij de vakbond. Voor de vakbond van huishoudwerkers is dat een creatieve job. Huishoudwerkers vind je immers niet allemaal samen op eenzelfde werkplaats. Zij werken in de huizen van hun werkgevers, waar ze niet noodzakelijk contact hebben met andere huishoudwerkers. Organisers moeten de huishoudwerkers opzoeken in hun eigen leefwereld.
“Ik ben heel slecht behandeld door mijn vriend. Ik dacht dat hij een goed man was en dat we zouden trouwen. Ik wist niet dat hij getrouwd was, op het einde toonde hij me zijn ware gelaat. Ik heb een hele slechte tijd doorgemaakt door hem. Ik had een goede job op een publieke school, maar door hem heb ik die job moeten laten vallen.”
Verwoestende jaloezie
“Hij was enorm jaloers. Ik mocht niet praten met mannen en ook niet met vrouwen want zij konden broers of vrienden hebben die ze aan mij wilden koppelen. Hij volgde me overal, daagde overal op en zorgde voor problemen. Op de school waar ik werkte moest de directrice constant de politie bellen. De politie-agenten namen hem mee, sloten hem één nacht op en de volgende dag was hij daar opnieuw. Op een dag vroeg de directrice me wat er toch scheelde en ik ben moeten vertrekken. ‘Kan ik alstublieft naar huis gaan?’, vroeg ik. ‘Ik ben heel blij om voor jullie te werken, maar ik kan niets doen, ik kan met niemand spreken.’ Na vijf maanden kwam ik terug, maar er was geen plaats meer voor mij op de school.”
Op zoek naar ander werk
“De directrice hielp me een job te vinden als huishoudwerker in een andere wijk. Ik kon niet in het huis van mijn werkgevers verblijven, waardoor ik nog steeds op en af moest reizen. En ook op de reisweg werd hij gesignaleerd. Ik was bang dat hij erachter zou komen waar ik verbleef want hij is een slechte man en daardoor moest ik noodgedwongen op zoek naar een andere job. In die tijd wisten we nog niet dat we die persoon konden aangeven, daar werd niet over nagedacht. Op een dag kwam ik zijn nicht tegen die zei dat ze nieuws had. Hij lag al een week in coma in het ziekenhuis. Ik ben niet langsgegaan, later hoorde ik dat hij er stierf. Andere patiënten hadden hem aangevallen en hij had de aanval niet overleefd. Eerlijk gezegd was ik blij dat ik vrij was. Vijf jaar heeft hij mijn leven verknalt. Ik leefde altijd in angst. Momenteel ben ik alleen.”
Na haar pensioen werd Suzan heel ziek door de stress; over heel haar lichaam kreeg ze uitslag. Alle opgekropte angst en stress moesten er op een andere manier uit. Nu engageert ze zich als organiser en heeft ze haar eigen huis, ze gaat waar ze wil. En als we haar collega’s bij SADSAWU mogen geloven geniet ze met volle teugen van haar vrijheid.
Blijf op de hoogte
Meer weten over de strijd tegen geweld op de werkvloer in Zuid-Afrika? Schrijf je in op onze nieuwsbrief!