Arbeiders:
De Cubaanse revolutie kent nu al 52 jaar een succesvol bestaan. Meer dan ooit leeft bij de leiding van het land en ons volk de vastberaden wil om het socialisme verder uit te bouwen, het land te ontwikkelen en het economische model te actualiseren, met behoud van de verworvenheden.
De regering heeft een aantal maatregelen uitgewerkt om de nodige veranderingen door te voeren die onvermijdelijk zijn geworden om de economie en de samenleving te hervormen en om de productie en tewerkstelling efficiënter te laten verlopen.
Cuba staat voor de noodzaak om economische vooruitgang te boeken, de productie beter te organiseren, de aanwezige productiecapaciteit aan te spreken en te verhogen, en de discipline en de efficiëntie te verbeteren; dit is alleen mogelijk door het waardig en toegewijd werk van ons volk. Vandaag luidt de opdracht van de Cubanen te werken en dit goed te doen, met de nodige ernst en verantwoordelijkheidszin; door beter gebruik te maken van de ons beschikbare middelen zullen we onze behoeften kunnen inlossen.
In het kader van de actualisering van het economische model en de economische planning voor de periode 2011-2015, is in de richtlijnen voor het volgende jaar een afslanking van de overheidssector met 500.000 arbeiders voorzien, en de toename van de niet-overheidssector met eenzelfde aantal. De kalender voor de uitvoering door de instellingen en bedrijven is vastgelegd tot en met het eerste trimester van 2011.
De syndicale beweging en de arbeiders staan voor de onontkoombare taak om maximale aandacht te geven aan de vermindering van het personeelsbestand, het in kaart brengen van de beschikbare plaatsen en arbeiders, en de optimale inschakeling van de arbeidskrachten. Het is geweten dat het teveel aan arbeidsplaatsen in de overheidssectoren en de -bedrijven het miljoen overstijgt.
Ons land kan en moet niet langer bedrijven en productie-eenheden diensten en fondsen blijven toespelen voor een overdreven groot personeelsbestand; dit leidt tot verliezen die de economie belasten, contraproductief werken, tot ongewenste gewoontes leiden en de houding van de arbeiders aantasten. Het is nodig om de productie op te trekken en de kwaliteit van de diensten te verbeteren; er moeten beperkingen komen op de overdreven sociale kosten, de onnodige gratis diensten, de overdreven subsidies, en het studeren als vorm van tewerkstelling en vervroegd pensioen.
Het succes van dit proces zal afhangen van de politieke vastberadenheid waarmee de syndicale beweging en hun verantwoordelijken, onder de leiding van de partij, deze acties uitvoeren die moeten uitgevoerd worden, en ook van de sociale eensgezindheid over de economische en politieke juistheid ervan die we weten te bereiken. De maatregelen ivm met de beschikbare tewerkstelling zullen leiden tot de identificatie van niet essentiële functies, de omvorming tot andere haalbare en noodzakelijke taken, en op de heroriëntering van de werknemers in deze functies.
Voor de werknemers die in een bedrijf beschikbaar blijven, worden de mogelijkheden verruimd en gediversifieerd; nieuwe vormen van alternatieve tewerkstelling buiten de overheid worden gecreëerd, zoals het huren of het vruchtgebruik , het vormen van coöperatieven en het werk voor eigen rekening; honderdduizenden arbeiders zullen in de komende jaren naar zulke statuten overgaan.
De overheidssector zal alleen nog kunnen instaan voor de noodzakelijke tewerkstelling in sectoren die historisch gezien een ondertewerkstelling kennen, zoals de landbouw, de bouw, het onderwijs, de politie, industriële werken, enz.
Het land doet intussen zware investeringen in verscheidene sectoren zoals in de petroleum, de bouw, biotechnologie, farmaceutische nijverheid en het toerisme; het stimuleert de productie van heel wat en breidt de uitvoer van diensten uit; dit zorgt voor bijkomende arbeidsplaatsen.
De veranderingen in de tewerkstellingspolitiek zal geleidelijk en progressief worden doorgevoerd, maar onmiddellijk van start gaan; gezien de omvang en het impact zal het proces alle sectoren treffen.
Heel dit proces vraagt nieuwe normen en vormen; voor werknemers die beschikbaar worden gesteld of worden opgezegd zullen de huidige werk- en loonafspraken veranderen; het zal niet meer mogelijk zijn om werknemers onbeperkt in bescherming te nemen en hun lonen te subsidiëren. Voor de identificatie en de heroriëntering naar ander werk zal de persoonlijke houding en bereidheid van de werknemer een heel belangrijke rol spelen.
Wie de beschikbare plaatsen in de collectieve arbeidscentra zullen invullen, zal bepaald worden op basis van de reeds getoonde geschiktheid.
Uitermate belangrijk is de kwestie van het loon. Het principe van socialistische verdeling moet geherwaardeerd worden, zodat ieder betaald wordt volgens de hoeveelheid en kwaliteit van het geleverde werk. Loonsystemen volgens resultaat, toegepast in bedrijven met een herschikt personeelsbestand, blijven het middel om de productiviteit op te verbeteren, en meteen ook de inkomens van de arbeiders.
De inspanningen die de vakbonden op alle beleidsniveaus leveren voor de uitvoering van deze politiek, garanderen de continuïteit in de opbouw van het Cubaanse socialisme, volgens de principes dat de Revolutie vertrekt van de historische context, en dat alles verandert wat moet veranderd worden.
De CTC en de vakbonden zijn vastbesloten en waken over de strikte en transparante toepassing van het principe van bewezen verdienste bij de toewijzing van de jobs aan wie er het best voor geschikt is.
De vakbond moet in zijn sector zich veeleisend opstellen en de volledige controle over heel dit proces behouden, vanaf het begin tot het einde, alle middelen gebruiken die hen toehoren hiertoe benutten en de hogere leiding van de CTC geïnformeerd houden.
De eenheid van de Cubaanse arbeiders en van ons volk zijn steeds de sleutel geweest om het grootse werk van onze Revolutie vorm te geven; onze eenheid is ook nu ons belangrijkste strategisch wapen bij de veranderingen die we nu aanvatten,
Nationaal Secretariaat CTC Secretariado Nacional
Meer info: Achtergrondartikel Mark Van de Pitte