Kan je iets vertellen over jezelf?
“Ik ben 39 jaar en net als vrijwel iedereen in ons dorpje werk ik al vanaf mijn jeugd op het veld. Tijdens de burgeroorlog is hier flink huisgehouden en als kind ben ik met mijn familie naar het huidige Zimbabwe gevlucht. Na de burgeroorlog zijn we teruggekeerd. Ik heb vier kinderen. Mijn man werkt ook op het land maar hij klust wat bij als timmerman.”
Wat zijn de grootste gezondheidsproblemen in jullie dorp?
“Chronische diarree, malaria, astma, tuberculose en chronische wonden. Dit laatste heeft wellicht met hiv/aids te maken. Veel zieken gaan naar een van de zeven ’traditionele dokters’ die de gemeenschap rijk is. Dat komt ook door de lange afstanden en beperkte dienstverlening in de gezondheidspost van Mavonde, op 20 km stappen van hier. Daar aangekomen moet je vaak lang wachten en er is een gebrek aan medicijnen. Hoogzwangere vrouwen moeten op tijd naar Mavonde lopen om daar te bevallen in de kliniek.”
En hoe zit het met hiv/aids?
“Dat lijkt een groot probleem in onze regio en we zien mensen sterven waarvan we denken dat het door hiv/aids komt. In tegenstelling tot zo’n tien jaar geleden is er vrijwel niemand meer die aan het bestaan ervan twijfelt. Toch is er in Nendanga haast niemand die zich ooit heeft laten testen, laat staan dat er iemand een behandeling met aidsremmers volgt. Er zijn hier nooit campagnes geweest om de verspreiding van het virus tegen te gaan. Wat dat betreft leven we allemaal in het duister en met een groot risico. Onze gemeenschap wordt bedreigd en daar willen we verandering in brengen!”
Wat doen jullie precies?
Door middel van zang, dans en theater houden we voorlichtingscampagnes over het belang van hygiëne, goede voeding en nu ook over hiv/aids, om de verspreiding van het virus en discriminatie van zieken tegen te gaan. Want hiv/aids moet men beshouwen zoals elke andere ziekte. We hebben een schema voor huisbezoeken van chronisch zieken. We wassen de patiënten en helpen met zware taken. We moedigen hen en hun families aan om naar de gezondheidspost te gaan of we lopen met hen mee. We dragen hen op een draagberrie naar daar, of we regelen personen die dit op zich nemen. De mensen van Nendanga wonen verspreid en door de grote afstanden – soms 5 km heen en 5 km terug – neemt een ziekenbezoek binnen het dorp snel een hele dag in beslag. Gemiddeld doen we dit allemaal drie dagen per week.
Wat willen jullie in de toekomst bereiken?
“Ik ga er vanuit dat het belang van de gezondheidskern nu al duidelijk is geworden en dat we al veel nuttig werk gedaan hebben. Ik hoop dat we ons team in stand kunnen houden en dat we onze werkzaamheden kunnen uitbreiden. We pleiten bij de lokale overheid voor een fiets-ambulance, een EHBO-post en een lokale verloskundige. Met de hulp van Ucama hopen we met de gezondheidsautoriteiten in het district en de provincie in overleg te gaan om onze situatie te verbeteren. Wij hebben nu het gevoel dat we onszelf beter kunnen helpen!”
Meer info: over Ucama