Zowel Tzipi Livni van Kadima als Benjamin Netanyahu van Likoed, eisen de overwinning op, en daarmee ook het recht om de regering te vormen. Livni haalde 1 zetel meer dan haar rivaal en dus vormt Kadima met 28 zetels de grootste partij. Netanyahu kan echter rekenen op de steun van een rechtse en extreemrechtse meerderheid in het parlement.
Zwarte dinsdag
Ondanks de nipte overwinning van de “gematigde” Livni, is ook de voorspelling uitgekomen van een overwinning van extreem-rechts (+ 17 zetels), in die mate dat men kan spreken van een ‘zwarte dinsdag’. Tekenend hiervoor is de groei van de partij Ysrael Beiteinu (Israël Ons Huis) van Lieberman tot de derde grootste partij van het land. Lieberman, een immigrant uit Moldavië, viseert de 1,4 miljoen moslims van Palestijnse afkomst die in Israël wonen en 20% van de bevolking uitmaken. Centraal in zijn campagne staat de eis dat Israël etnisch gezuiverd moet worden van deze Arabische minderheidsgroep, zodat een echte Joodse en zionistische staat gevormd kan worden.
Van een cordon sanitair tegen deze openlijk racistische partij is geen sprake, integendeel. Zowel Livni als Netanyahu zoeken toenadering om hem aan boord te krijgen. Lieberman beseft dit en drijft zijn prijs voor samenwerking op.
“Oorlogsregering op komst”
Hasan Barghouti van Democracy and Workers’ Rights Centre, partner van fos, stelt dat alle scenario’s voor de regeringsvorming leiden naar een regering die afkerig staat tegenover vrede en vredesonderhandelingen. De meeste kerneisen voor vrede zoals gesteld door de Palestijnen en zoals geformuleerd door de internationale gemeenschap, worden immers ontkend of aan de kant geschoven door de partijen die nu aan zet zijn. Zo weigeren ze de terugtrekking uit de Palestijnse Gebieden die Israël sinds 1967 bezet en eisen ze Jeruzalem op als eengemaakte hoofdstad van Israël. Nochtans behoort Oost-Jeruzalem volgens het internationaal recht tot Palestijns gebied en zien de Palestijnen het als hoofdstad van een Palestijnse staat.
Hoewel Livni nog als gematigd geldt tegenover haar tegenstanders en als enige van de hoofdrolspelers de mogelijkheid van onderhandelingen en een zelfstandige Palestijnse staat open houdt, mag ook zij niet als een “vredesduif” gezien worden. Zij geldt als een van de actoren achter het harde militaire optreden in Gaza.
“Het is heel waarschijnlijk dat uit deze verkiezingen een oorlogsregering voortkomt, die het geweld tegen de Palestijnen en de economische blokkade van Gaza zal opvoeren. Ook verwachten we ons aan meer en nieuwe nederzettingen op Palestijns grondgebied, vooral aan de grens met Jordanië. Daarom is het belangrijk om de Palestijnse bevolking te helpen vasthouden aan hun thuisland, door het vervullen van basisnoden zoals waardig werk, onderwijs en gezondheidszorg,” aldus Hasan. Door basisorganisaties zoals vakbonden en vrouwenorganisaties te steunen, kan de democratie sterker worden, en kan er een einde komen aan de tweespalt tussen Hamas en Fatah.
Ook Amal Khreishe, directrice van het vrouwencentrum PWWSD waarmee fos samenwerkt, is duidelijk in haar conclusies:
“De uitkomst van de verkiezingen tonen duidelijk aan dat Israël niet bereid is tot vrede. De Israëlische alternatieven die nu op tafel liggen zijn zowel geconcentreerd rond de verderzetting van de bezetting en de agressie als rond het verder voeden van de verdeeldheid onder de Palestijnen. Deze alternatieven zijn gemotiveerd door de afwezigheid van internationale wil om Israël te dwingen om het vredesproces, de VN-resoluties en het internationaal recht te respecteren.”
“Reactie van de internationale gemeenschap?”
Bij Atef Saed, projectcoördinator binnen de Palestijnse vakbondskoepel en fos-partner PGFTU, horen we grotendeels dezelfde reactie. Hij maakt geen onderscheid tussen links of rechts in Israël: “Zowel links als rechts in Israël zijn twee kanten van eenzelfde munt: het zionisme. Er is misschien wel ‘zacht’ en ‘hard’ zionisme. De verkiezingen van 10 februari laten duidelijk de overwinning van de harde kern zien, namelijk degenen die oproepen om de Arabieren van Israël naar de westelijke Jordaanoever te deporteren.”
Atef maakt ook de vergelijking met verkiezingen in Oostenrijk in 2000, waarbij de extreemrechtse verkiezingsuitslag door de internationale gemeenschap veroordeeld werd. De toenmalige campagne van Haider is minder extreem dan de taal die Lieberman spreekt. Atef stelt dan ook de vraag: “Mag ik durven hopen dat er een reactie komt van de internationale gemeenschap tegen de uitkomst in Israël en het gedachtegoed dat wordt gepropageerd? Ik betwijfel het…”
Meer info: onze werking in Palestina